Het leuke van het boek «De gehele olifant in beeld» geschreven door Marja de Vries is dat het vragen stelt die ook voorkomen in het Alforto-raamwerk. De antwoorden op de vragen staan echter haaks op de antwoorden in het Alforto-raamwerk.
De Olifant zoekt het antwoord van het doel van het leven in de universele waarheid, in de eenheid, in alles met elkaar verbinden, in overeenstemming door beïnvloeding, in energievelden door trillingen, in het kunnen beïnvloeden van de materie en gedachten op afstand, in verklaringen door kwantum sprongen, in relatieve dualiteit met als derde een verbindende oplossing(?), in de wet van oorzaak en gevolg, in dynamische balans en in andere verklaringen die de macht van ons denken, onze ziel, onze vorige levens, onze gedachten verduidelijken.
Marja de Vries bewijst alles door te verwijzen naar andere auteurs die ook iets over het onderwerp hebben geschreven. Hoe langer geleden, hoe krachtiger het bewijs. Bij vrijwel alle aanhalingen en verbanden die ze beschrijft, draait ze de oorzaak-gevolg-relaties om. De chaos theorie is bijvoorbeeld een beschrijving van de werkelijkheid, niet een onderliggende wet.
Het boek staat vol met gestapelde abstracties die op het punt staan om te vallen. Nee, dit is niet het stapelen van abstracties. Dit is het machtsverheffen van abstracties. Wat is bijvoorbeeld contact met het veld van mogelijkheden? Het antwoord (waarop precies?) ligt volgens de schrijver in de eenheid, het grote geheel, de verbondenheid, de grote leegte en om dat te bereiken moeten we een uitstapje naar de kwantum fysica maken die alles met elkaar verbindt. We kunnen hiermee op afstand zaken beïnvloeden. Aan de ene kant betogen we dat we een grote eenheid zijn, aan de andere kant gaan we naar het subatomaire om te bewijzen dat alles met elkaar verbonden is.
Nogal onthutsend dat de wetten voor correcte abstracties met de voeten getreden wordt. Het is hutspot. Een ratjetoe van ideeën die in aansprekende woorden is verpakt, maar die elke diepgang missen.